Przyznanie się do winy w procesie karnym [ARTYKUŁ]

Dzisiejszy temat będzie nieco odbiegał od informatyki (śledczej), ale niestety też jest bardzo życiowy. Dotyczy on przyznawania się do winy, a mianowicie ewentualności wymuszenia przez Policję takiego przyznania się.

Kiedy przyznajemy się do popełnienia przestępstwa stwarzamy tym samym niesamowicie mocny obciążający dowód. Prawdziwe przyznanie może być żyznym źródłem nowych dowodów, które dotychczas były znane tylko sprawcy przestępstwa. Ono pomaga oskarżeniu zbudować silną sprawę w sytuacji, kiedy są dostępne tylko dowody poszlakowe. W niektórych przypadkach, jak np. zabójstwa bez ciała czy podpalenia lasów, trudno jest udowodnić winę podejrzewanego bez kooperacji z jego strony.

Niektóre techniki przesłuchania mogą powodować fałszywe przyznania się do winy, które z kolei są częstą przyczyną pomyłek sądowych. Chodzi tu przede wszystkim o przemoc fizyczną, tortury oraz manipulację. Zakaz używania tego rodzaju technik przez Policję i służby specjalne jest ugruntowany w prawie międzynarodowym i jest również obecny w prawie krajowym. Te ostatnie zawiera mechanizmy, które w ideale pozbawiają sensu naruszenie zakazu stosowania tortur czy innych form przemocy przez funkcjonariuszy. O tych mechanizmach oraz różnicach w ich implementacji w Polsce i Rosji oraz na poziomie europejskim w dzisiejszym artykule w języku angielskim.

Link do artykułu: Denis Solodov, Ilia Solodov, Legal safeguards against involuntary criminal confessions in Poland and Russia, Rev. Bras. de Direito Processual Penal, Porto Alegre, v. 6, n. 3, 2020

Mechanizm działania dysków twardych HDD. Możliwości odzyskiwania danych [ARTYKUŁ]

W latach 50. w Stanach Zjednoczonych wraz ze zwiększeniem ilości danych cyfrowych pojawiła się potrzeba zapewnienia szybkiego dostępu do nich. Najbardziej popularne w tym czasie nośniki danych – karty perforowane i streamery – takiego dostępu nie zapewniali. W przypadku kart perforowanych, żeby znaleźć potrzebne informacje lub kod programu należało ręcznie przeszukać zbiór kart – kartotekę, a następnie znalezioną kartę umieścić w czytniku. To znacząco wydłużało tzw. seek time, czyli czas dostępu – charakterystyka systemów przechowywania danych cyfrowych oznaczająca prędkość odnajdywania przez system potrzebnych w tej chwili danych.

4.5 MB danych w 62,500 kartach perforowanych, USA, 1955.
Źródło: Reddit.com
Czytaj dalej